Gedichtenbundel
Fragot Epsilot
Gedichtenbundel
Fragot Epsilot
| ALL: 1994-2023 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2006 2016 2017 2019 2020 2021 2022 2023 2024 (unknown) |
Elk levend organisme heeft een paar primaire levensbehoeftes waaronder: Overleven en vermenigvuldigen. Dat zie je bij planten, dieren en mensen het duidelijkst. Maar wij mensen vallen toch ook onder het dierenrijk? Dat klopt ook, maar mensen zijn ráre wezens.
Neem een groep holbewoners. Die begrijpen nog net dat ze moeten eten om niet dood te gaan. Voor het voortplanten grijpen de mannen degene van het andere geslacht bij de haren en slepen ze mee naar een plek in de grot om hèt te doen. Echt veel gesproken werd er volgens velen niet. Het was wat gegrom en geknuppel in het wilde weg en daar bleef het bij.
Maar naarmate we, met grote sprongen, dichterbij ons heden terecht komen, zien we dat de mens beter begint te denken en daarmee ook de spraak ontwikkeld. De mens verheft zich boven het dierenrijk en wordt een kudde apart.
Nu zijn er altijd mensen geweest die slimmer waren of verder dachten dan de gemiddelde mens. Verschillende natuurkundige theorieën werden onder andere uitgedacht door Newton en Einstein. Veel van ons die moeite met het vak Natuurkunde hebben, zullen vaak gewenst hebben dat deze “slimmerds” nooit geboren waren.
Vanaf de prehistorie tot nu hebben vele levende organismen zich geëvolueerd. Zij zijn veranderd of hebben zich aangepast. Door de evolutie van de mens in de afgelopen paar eeuwen zijn er een aantal processen verder ontwikkeld, terwijl overige achter bleven. Op het terrein van de techniek, natuurkunde en scheikunde weten we erg veel. Kijk wat er in ruim 100 jaar allemaal tot stand is gekomen. We kunnen veilig autorijden, vliegen – ook naar de maan - en alles vol automatisch laten gebeuren met behulp van computers en robots.
Maar als we zoveel kunnen, als we zo goed kunnen denken en als we zo slim zijn, waarom is er dan oorlog? En waarom vervuilen we het milieu nog steeds? Tijdens de evolutie van de mens is er iets achter gebleven, er is iets blijven steken, iets wat niet samen met al onze kennis is meegegroeid.
Namelijk wijzelf!
Alles gaat te snel voor ons, het werk, het verkeer, de computers en onze eigen techniek. We hebben geen grip meer op onze zelf gecreëerde, uit de grond gestampte wereldje. We kunnen niet meer uit onze woorden komen, want er is altijd haast. Er is namelijk geen tijd voor oponthoud, want alles gaat verder omdat de computers maar door blijven racen. Er is geen tijd voor dit, er is geen tijd voor dat, er is geen tijd… Er is geen tijd om te discussiëren over hoe we wel of niet moeten communiceren.
Wij, als slimme mensen, zijn te druk bezig om het snelle tempo, dat we zelf zo hoog hebben opgeschroefd, bij te kunnen benen. We proberen allemaal ons hoofd in deze maatschappij boven water te houden en dat is moeilijk. De golven die ons van achteren naderen, verrassen ons telkens weer en zorgen ervoor dat we telkens opnieuw net even met ons hoofd ondergedompeld worden.
Laat de mensheid op adem komen. Mensen hebben de grootste problemen met zichzelf. Weten we eigenlijk wel wie we werkelijk zijn?
Wordt het niet eens tijd dat we met z’n allen hand in hand in een kring gaan zitten. Dat we proberen of we ook iets kunnen vóélen van elkaar zonder dat we praten of naar elkaar kijken.
De dieren kunnen het évenwicht tussen hun denken en doen nog steeds behouden, maar de mens kan dat evenwicht niet eens benaderen. Wie zijn hier nu eigenlijk het dier?
Volgens mij zijn wij dat. Kippen zonder kop…
Blá bló blé, hoi hole.
Krenk fá pró só lómé
Foei de frá perdé
en zing de blá bló blé
“Halliasses” zei Pok. “Kom je communiceren Plo?”
“Nee, ik kakverdie liever en prets me log”.
“Zwâ me dan”, riep Hoezee en kwam verdo. “Njeks mag dan vromelles vinden,
ik vermog het niet”. “Ssst, niks zeggen…”
“Het water zal smelten”. En dat zal geheel Brasne kwerten.
“Prork gno krenk, èn doe je fos na!”
Zadelievend genoot Frerk van z’n gruipels. Hij at ze liever gewoon znog,
maar gefrakkeld luste hij ze ook. Natuurlijk zmeg Frerk ook vaak
pnepels, maar togdaan te nie mes na.
“Alles friert en watst int rond int verst?”
“Ja hè zomag took”.
Vaag ginnik naar pees toe.
“Er was mes te fiesen, vroon de herg me te blads was”, koeg de kee me te moo.
“Ellen uur te lang en kro”, zmeg erts de weps.
De na te velp en lepne ze zirag. Frits vrang
fongend nieder en zwelfde daar tog te deem.
Spijkerbroek op spijkerbroek, de tijd die vliegt voorbij.
Hij tikt te realistisch, op een batterij.
Maar tijd is niet voor eeuwig, de klok staat even stil.
De tijd is er altijd en doet niet wat ik wil.
Een snel moment voor jou en mij. “Is er nog wel tijd”.
Geheugenstaal zich niets herinnerend, ‘t geheugen is ‘ie kwijt.
Ook wij zijn tijd “vergeten”, de dag is weer voorbij.
Een uur of 24, maar samen waren wij.
Toch ging het niet te langzaam, op momenten van ons tweeën.
De tijd stònd stil, maar raasde verder door wegen van ideeën.
De draai nog niet gevonden voor iemand in het leven.
Iemand die de gaten vult en veel om jou zal geven.
“Vraag ‘t aan de baas” zei de man in de vaas
Hij zat in een fles. Spiegel de bes
Stoer zei de jongen liggend in bed
Zonder een reden toch heel veel pret
Daarna kwam de rust, de stilte, het niks
De kikkers die kwaakten, een gulden, een riks
Oh wat stoer, ik vind het echt vet
Zei de jongen nog liggend op bed
Nog eens opnieuw, nog eens een keer
Dat zei hij triomf, al was het slecht weer
Heh heh, huh huh. Een tweetal T.V.
Met heel veel plezier, plezier met die twee
I like your whiskey, your dimple in gin
Het was fout gespeld, het was maar haar kin
Je zit echt van “WAT?!”. Een raar groot rond gat.
Kikker de nacht, ze kwaken heel zacht
Je hoort de pen schrijven.
Heel zacht, maar allicht
Een biertje met schuim
Een schimmig gezicht (gedicht)
De gloed in het kaarslicht
Zo zoet als een roos
Verlaat nu de fictie
En sluit nu de doos
Ga slapen, ga pitten, ga ronken de nacht
Met alle eencellige superbruut verkracht
Tel alle schapen, het zijn er wel acht
Maar houd dan je bek en rust dan ook zacht
Schijt ze, ga ruften, maar sluit wel die deur
‘t slot erop en spuiten, weg met die meur
Kamelenhaar hier, kamelenhaar daar
Maar roep als je klaar bent dan ook heel hard
“KLAAR!”
Als een leven ooit begint, komen de jaren vanzelf
De wereld kan niet verder opengaan, je bent dan nog maar elf
Het leven begint bij veertig, zoals men veelal zeggen zal
Je ouders zijn dat nu, niks vermoedend voor een val
Je ouders zijn je vrienden, ja! Vrienden voor maar even
Nu begint een zestienjarige pas goed te leven
Te jong voor veel, te oud voor vragen
(On)Zelfstandig zeventienjarigen tellen hier hun dagen
Het breken van verleden komt sneller dan verwacht
Je wilt het graag, meer dan je had gedacht
Plannen voor de toekomst, samen of alleen
Gedachten slaan op hol, waar willen we dan heen
Een moeder voor mijn kinderen, voor kinderen zo vrij
Een cyclus zonder eind, trouw nu toch met mij.
Na alle zorgelijke nachten
Staan we nu alleen
Jij m’n trouwe kameraad
Gaat voor ons nu heen
‘t is beter zo voor iedereen
Als draven, looppas of galop
De voortgang telkens pijnlijk maakt
Zal het toch wel beter zijn
Beter dan de pijn
Weltrusten lief, jij nobel dier
Paraat als ieder mens
Laat de slaap de rust ontwaken
Dat is onze wens
Een paard voor ieder mens
PRET…(met kauwgomballen) (1994)
Ik kreeg laatst drie kauwgomballen,
een witte en een zwarte.
Ze waren zo mooi groen, het leken wel vijf harten.
De lollies waren recht, de stokjes even rond.
Ik zag daar toen een varken staan,
ik stak ze in z’n kont.
De koe begon te springen, omhoog en in het rond.
Het paard was zwanger en beviel, de fiets viel op de grond.
De appels bleven liggen, de peren vielen ook.
De mandarijnen waren vierkant, ze werden allen rook.
Het verspreidde zich snel aldoor de lucht,
alsof een man daar ergens kucht.
Hij was verkouden, maar toch niet ziek
en lette toen niet op de giek.
De boot sloeg om, hij was gevallen,
maar ik kreeg laatst drie kauwgomballen…
Tijd is er voor eeuwig, doet maar wat ‘ie wil.
Tijd loopt verder, baant zijn weg en tikt dan weer voorbij.
Tijd tikt te realistisch op een batterij!
Tijd is er met reden, vergezelt ons op den duur
Tijd sleept ons, als de deur weer sluit,
van ‘t kastje naar de muur.
Tijd ebt voelbaar mee en wordt een stille ruis,
maar zal ons vergezellen op de lange weg naar huis.
Soms is maar voor even
misschien een stille kreet
Lief, de bron van leven
ben jij, zoals je weet
Laat me soms maar draven
misschien een ommezwaai
Klinkende octaven
overstemmen het lawaai
Soms ben ik voor even
misschien maar klein en op mezelf
Daarom zal ik je beweren
jij bent m’n allerliefste elf(je)
Vandaag is weer zo’n dag, weet je
Die ik liever had willen overslaan
Zo’n dag waar alles anders loopt
En je op een goede afloop hoopt
Vandaag is weer zo’n dag, weet je
Dat ik moest blijven liggen
Zo’n dag die je totaal ontgaat
Dat je alles bij ’t oude laat
Vandaag is weer zo’n dag, weet je
Dat alles gaat mislukken
Zo’n dag waarvan je heel erg baalt
En hoopt dat je het einde haalt
Vandaag is weer zo’n dag, weet je
Die je beter kan verslapen
Zodat er niets verkeerd kan gaan
Zo’n dag die je moet overslaan
Appelmoes en zonneschijn
Groene pepers, rode wijn
Pizza en een bitterbal
Hou me vast voordat ik val
Als ik loop blijf ik wel drijven
Niet alleen, maar met z’n vijven
Een lepel in een stopcontact
Ik wil wel zien wie dat ding pakt
Zelfmoord doe je met z’n allen
Ze sprintten weg, ik liet me vallen
Een lepel sperde daar m’n weg
Het was dé lepel, wat een pech
Ik ben een boer en ik kom uit Drenthe
Ik heb een broer die komt uit Drenthe
Ik heb een vader die komt uit Drenthe
En m’n oma komt uit Friesland
Ik ben een boer en ik woon in een dorp
Ik heb een broer die woont in een dorp
Ik heb een vader die woont in een dorp
En m’n moeder komt uit Friesland
M’n neef die heet Van Benthe
Z’n vriendin die woont in Twente
Maar ook nog één in Drenthe
En ik ben dol op Friesland
Ik woon ergens en toch ook nergens
Ik kom voor iets weer uit het niets
Uit een hol, een heel diep gat
Ik woon in Almere, Almere-Stad
De tijd in welke vorm dan ook
Zijn greep hierop nooit krijgend
Wij als wezens hoog begaafd
Tot niets in dit geweld verlaagd
Geen adder zal z’n graspol lichten
Geen woord zal iemand ooit verstaan
Synergistisch opgewekt
Welk wezen zal ons ooit verslaan
Oppermachtig opgerukt
Met alles achtervolgend
Een ruw karkas beschermd de mens
Wachtend op een wonder
Gedonder in de wolken
Angstaanjagend donkergrijs
Een lichtflits die gelijk weer dooft
Een hand boven je hoofd
Smekend om een tijd voor eeuwig
Een fijne verwarmt de kou
Een enge droom, m’n oog gaat open
Die fijne stem, die is van jou
‘t Leven is niks
‘t Heeft ook geen waarde
maar als je niet meedoet
dan val je er uit
‘t leven gaat dood
zo hier op de aarde
verzamel de moed
voordat je besluit
‘t leven is kort
maar heeft zo z’n waarde
benut het heel goed
dan kom je er uit
‘t leven gaat door
een moeder die baarde
een klein kind gevoed
een zeer zachte huid
een leven als wonder
kijk naar de maan
hij leeft 30 dagen
dan is het gedaan
Jij bent m’n trots voor eeuwig
Ook al lijkt het overdreven
De liefde onbetwist
De mooiste van m’n leven
Een vraag bleef onbeantwoord
En verwekte alle leed
Geen moment is ooit verkeerd geweest
Geen dag verkeerd besteed
Door een waas van liefde
Kwam het groot gemis
De vraag naar meer bleek tevergeefs
De keus voor wat ‘ie is
Eén minpunt dat het licht ontstak
Kortdag en zeer verward
Voor eeuwig trots, jij engel-mooi
M’n hoofd is niet m’n hart
Dag lieve schat,
de dag is voorbij.
Zal je als je gaat slapen
ook dromen van mij?
Daar diep in ‘t vooronder,
waar je stiekum mooi zingt.
Door golven gedragen,
door water omringd.
Het heft in handen voor allebei,
verdedig heel je hart voor mij.
Verdedig alles om je heen,
leer van alles om je heen.
En na ‘t hard werken
voldaan en moe.
Lichtjes uit en oogjes toe.
Drooggevallen op onbewoond land.
Veilig geborgen. Het schip(,) strand(t).
Ga lekker slapen met dit aan je zij.
Droom over morgen,
droom maar van mij.
Lig je nu stil of droog op ‘t wad,
komt morgen de vloed
met zeewater zat
om verder te varen
of terug naar de stad?
Weltrusten Lieverd.
Weltrusten m’n Schat.
Kom spelen zei ’t meisje
Met poppen in het zand
Doktertje of moedertje
Het popje in d’r hand
Kom spelen zei ’t meisje
Samen hand in hand
Verstoppertje of ruilen
Rennen in het zand
Kom spelen zei ’t meisje
Met emmers in het zand
Een zandkasteel met torens
Het schepje in d’r hand
Kom spelen zei ’t meisje
En geef me dan je hand
Een bed van lakens, schoon gespreid
De liefde in het zand
Wat drijft de mens tot drijven
Een vlot ver uit de kust
Alles draait z’n kant wel op
Liefde met z’n lust
Veruit vrijer als men vrijt
Drijft vlot uit en kust
Op z’n kant draait alles vrij
Liefde die je sust
Mij laat de liefde leiden
Vrij en onbetwist
Mogen adders grasgroen zijn
De lessen zijn een list
Een droom als fictie, levensecht
Misschien een déjà vu
Doch realistisch geeft men weer
Dat leven leeft men nu
Plakband op een rol
’t Bier zit in een vat
Het weer met Erwin Krol
Van regen word je nat
Een eitje in een doos
Appelmoes in blik
Bij liefde hoort een roos
En iemand zoals ik
Brood zit in een zak
Drinken in een fles
Doden met gemak
Doden met een mes
Verven met een kwast
Stroop is niet te dik
Samen in een kast
Met iemand zoals ik
Daar lig je dan
Ziek, verrot en opgenaaid
Eerst ik, nu jij horizontaal
Dezelfde rollen omgedraaid
De tijd tikt verder
Het moment
Koorts, “gevoelloos”
Niet gewend
Antistoffen werken hard
Het trouwe hart klopt door
Ik adem in, ik adem uit
Ik blaas het zachtjes in je oor
Slaap je nu of slaap je niet?
Met m’n hand aai ik je zacht
Reëel of onbewust
Is het de droom waarin je lacht?
M’n nagels door je haar
’n tevreden blik, je ogen dicht
hand in hand vol tederheid
zachtjes streel ik jouw gezicht
Eén hand op je buik, één op je rug
Eén door je haar, één in je zij
Mijn hand op jou, als één geheel
Ik wil er nog tien handen bij
Een prachtig meisje
Een jonge vrouw
Precies degene
Waar ik van hou
Kijk in vuur en zie de kracht
Zie de kracht van vuur
Een fakkel-, kaars- of kampvuurlicht
Verandert op den duur
Zie de gloed, de energie
Maar ook nog al zijn armen
Z’n klauwen rijken oh zo hoog
Laat ze je verwarmen
Vuur geeft alles wat je wilt
Het laat je fantaseren
Vuur is mooi, maar heel gevaarlijk
Je kan je goed bezeren
Vraag de weg, hij wijst je die
Maar laat je niet bedonderen
Er is een list, een groot bedrog
Onder al zijn wonderen
De kleur van vuur is onbeschrijv’lijk
Hij heeft er soms ontelbaar
Tel ze niet, het breekt de schoonheid
Beaam ze maar en kijk er naar
Vuur heeft een geest met 1000 zielen
Praat niet te hard, ze kunnen je horen
Elke keer als vuur wordt ontstoken
Wordt er een nieuwe geest geboren
De waarde van een woord. (1998)
De dagen duren lang, maar toch niet lang genoeg.
Ik slaap wanneer ik moet en ontwaak weer ’s ochtends vroeg.
Veel te moe voor woorden, de dag is weer voorbij.
M’n droom in fantasieën als een opgehoopte brij.
De waarde van een woord is dieper dan je denkt,
want als je even verder kijkt
en ziet dat er nog meer is,
vormen woorden zinnen
waar ‘t einde nooit te zien is.
‘t Een, ‘t ander, kies ‘t maar
zoek de 10 verschillen.
Dieper, dieper zal ‘t gaan
Ook-al zou je ‘t niet willen.
De waarde van een woord valt niet te onderschatten.
Als vuur en water samenkomen
dooft ’t water vuur.
Water sist en stijgt zo hoog,
maar verandert op den duur.
Als water hoog genoeg kan komen,
vormt het zich als één geheel.
Van gas naar vloeibaar zal ’t gaan.
Als wolken neemt het deel.
Jij bent vuur en ik als water,
compacter dan ik dacht.
Ik ben ijs, jij doet me smelten.
Van vuur wordt ijs weer zacht.
Smeltend ijs zal snel gaan druipen,
verdwijnend op den duur.
Een losse druppel glijdt te ver
en blust heel trots ’t vuur…
Ik? Ziek?
Ik ben een fabriek.
Ik ben nimmer ziek,
ook al zou ik zitten wachten.
M’n vrienden zijn verkouden
Het halve land heeft griep.
De snotneus loopt,
een rochelhoest,
maar ik ben nimmer ziek.
Ik? Ziek?
Ik ben een fabriek.
Zie hier: De dood.
Daarna het licht.
Vervolgens open ogen,
het leven begint.
Eerst wat moeizaam.
Je snapt er helemaal niets meer van.
Je hoort ook niet wat ze zeggen.
Het slaapzand waaide op en raakte m’n ogen. Vermoeid kwamen de wimperparen bij elkaar. Het hete zand gleed langs m’n tenen. Stap voor stap geen meter verder.
Het zand bewoog al naar één punt, van lopen werd het rennen. Doch achteruit werd ik getrokken, in het gat wat daar ontstond. Snel en gretig kwam het einde. Een diepe val en toen het licht. Voor even was ik nog onzeker. M’n ogen open, ochtendlicht.
De dagen zonder gevolgen achterblijvend in de waas van schemering. Het geheel alles omvattend bedwongen in de ban van ieders denken. Wat zou hier verbeterd kunnen worden als geen enkel wezen zich meer bemoeid met dingen zoals dit. Ja, een vreemd begin van een verhaal, maar klopt het ook?
Geen verband meer tussen realiteit en fictie, geen rode draad die alles aan elkaar koppelt. Welke daad is ooit gecontroleerd verlopen, als alles wat je tegenkomt toch ook veranderlijk is.
Hoe noem je die dingen waar alles om draait. Is het een kern of meer het lot. Een twee- of meersprong van richtingen das levens.
Sta je voor een dilemma of een keus?
Als je het mij vraagt geen van beide, want die vraag blijft “dillemneus”. Hoe laat is het, is er nog wel tijd? Hoe duur is dat, heb ik nog wel geld? Wanneer kan jij, wanneer kan ik of hebben we beide alles vol gepland? Drie muren om je heen als veilig onderkomen, afgescheiden, begrensd door een vloer en een plafond. Wat doorzichtig steen om tot de horizon van het leven erbuiten te kunnen staren en één deur die altijd open staat. Oké, meestal zit ‘ie dicht of op slot, om je te weren tegen diegenen die je niet binnen wenst, maar waarom?
Is men bang om verder te gaan. Naar de plaatsen waar niemand ooit is geweest? Oké, de tastbare grond op deze aardbol is belopen, bevochten en verkend. Het is vervloekt, betreden en verpest door òns! Geen stuk is onbekend.
Nee, niet de tastbare plaatsen worden hier bedoeld. Het zijn de plekjes van het individu. Voor jou en voor mij, ván jou en van mij. Voor niemand zal hetzelfde gelden, het vraagt niet aan je wat je er moet. Het is van jou en niemand anders. Je bent alleen, maar heel tevree’.
Een vreemdeling kruist soms jouw weg, een dode waant zich onbetwist op jouw terrein, maar jouw gebied is tòch van niemand, dus je storen aan dat doe je niet.
Je begeeft jezelf op wegen die nooit aangelegd zijn, ze bestaan niet eens echt. Je komt dingen tegen waar je nog nooit van hebt durven dromen.
Is dit echt of niet, wat kan er gebeuren? Het levensdoolhof laat je dwalen, wegkwijnen in de donkere hoeken, in de doodlopende gangen.
Daarentegen verblijdt het je op momenten van geluk. Er zijn geen maatstaven waarmee je alles kan vergelijken.
Heeft een ieder ooit gedacht aan gouden tranen.
Die zullen vloeien over wangen rood en schraal.
Zijn de harten allen reeds zo hard gebroken
of is het leed hetgeen dat ieder breken zal.
Nog nooit zag ik een blik zo vaag en duister.
Als een lam verstoten uit een triest verhaal.
Nog nooit zag ik een blik zo diep gezonken
en nu pas snap ik het toch allemaal.
Ongekende gruwelkop
Met je ongewassen oren
Beschimmelde beklonte ogen
Kun je me niet horen?
Vind je het gek, jij witte resten lul
Met kopkaas tot je navelknoop
De prut van sokken, zweet en nagels
Die langs behaarde benen, vanaf je knieën naar beneden droop.
Wat dacht je dan, jij schaamhaarvlok
Het pus druipt uit je kont
Met slaapkorsten tot in de hoeken
Van je geel geschuimde mond
Hoe durf je, jij behaarde drol, zo tegen mij te praten
Je meurt naar een ontbonden mus, dacht je echt dat mensen logen
En waar tandplak met je lip verkleefd, scheurt het uit en druipt er pus
Hou je bek, zwijg gerust en sluit die zaadvragende ogen.
Zowaar een helder ogenblik
Gevoed door al het goed
De mooie woorden in ’t oor
Overrompeld door een vloed
Hoe kan alles samen gaan
Zoals ’t is verlopen
Door toeval overrompeld
Gevoed met woorden zoet
Alles komt hier overeen
Alles lijkt hier goed
De twijfel werkt onzeker mee
Verloopt zoals ’t moet en
Gevoel uit ’t verleden
Wordt door heden goed gevoed
Waanzin leidde te passief
Met alle woorden destructief
Een einde makend aan vertrouwen
Wees niet bang ik heb je lief
Neon, Krypton, edelgassen
Jij, m’n schat, een edel-“mas”
MAS(*) voor “Meer Als Slagend edel
Wees niet bang, ik ken je pas
Tot waanzin leidde het gebral
De woorden spuwden gal
De mollenklem zijn scharen sluitend
’t lijden in een val
Toen bloed daar uit je ogen vloeide,
sprak het aan, het was gelul
Oh, wat zal m’n spijt me volgen
Het werk verpest van iets tot nul.
Als op- en neergaand samenkomen
Passeert men snel het trefpunt
Van hieruit kan niks mis meer gaan
Ik weet dat je het “kunt” (kan).
Hart van zilver, lijf van goud
De grond waar jij je muur op bouwt
Vergeef me het met deze bloem
De bloem is eeuwig. Ik zat fout…
Ik zit weer vaag te dwalen
M’n zieltje aan de grond
Want vrolijke verhalen
Werken gekmakend gezond
Mensen om me heen als straf
Betalen wel m’n leven af
Eenieder met een bek zo laf
Ze graven toch hun eigen graf
Waarom lukt iedereen het toch
Dat raden, gissen apostrof
Het weer is weer genadig grof
“Blaat Ka”, loeide koe.
Kalf klapt leeg alvorens zijn keel te kluchten.
Horens dol liep Leo Been akker voor akker langs.
Tevergeefs.
De slijmerige sloten sloten.
Grabbel greppel, kegel, koog.
Theo liep, Theo-loog.
Lollige Lolly hobbelde hoog
en Zuiger de zuiger zoog dat ‘ie zoog.
“Hallo”, riep Hallo en boog tot hij boog
hij knakte voorover en stond oog in oog.
“Met wie, met WIE”, vroeg hij zich af
en liet zonder geweten zijn poepgat als straf.
Genomen door gnomen als blijk voor zijn dank.
Gehaat en geliefd al was het de stank.
De bruine brei bruiste al suizend voorbij
en zag in ’t voorbijgaan nog Maja de bij.
De bij blies de blaadjes van bomen zo blij
en zag in ’t verschiet de bruisende brei.
Blanke Pit bralde, Blaat koe loeide loom
Klap kalf leek alvorens zijn eigen te boom…
Een eerste vleugel aan m’n arm
Een tweede van opzij
De vrijheid van een vogel
Sluipt me zacht voorbij
Als een droom
In realiteit
Verwekt in zweet
Vermijd, verwijt
Betwijfeld en gewild
Zachtjes gevild
Lichtelijk getild
Veroverd, doch mild
Jij op schoot
Half over me heen
Dicht tegen elkaar
Een hand op je been
Vervloeid tot één
In innerlijk contact
Betrokken als twee
Tot alles verzwakt
Vervlogen in de ruimte
Van twee gevormd tot één
Twee handen op jouw lichaam
Gevoeld van top tot teen
Het razen van een golvend goed
Gericht gevat door kokend bloed
Jouw lichaamsgeur is honingzoet
Jij degene die mij veel doet
Moge hartstocht en liefde gescheiden zijn
Toch voel ik de gloed van verre
Met opgeheven kin en schouders naar achter
Blijft het toch oneindig staan
Bleek zag de zon zijn schimmig land
In vogelvlucht zo vrij
Bijgestaan door tedere vleugels
Vloog de vlinder neder
Voor de één extase de ander Méleen(*)
Een wereld vol genot
Zonder remming waargenomen,
Door de ogen van de maan.
Het blaat al in m’n oor
De koe die loeide loom
Vaag paard gehinnik en een tok
De papagaai die zei me na
Een eendje kwaakte, kip zei tok
De ratel-slang de krekel krekel
De mus zegt tjilp de uil roept OE!
Plots ving daar mijn eigen oor
Een helder mooi gezang
Gepingel op een instrument
Het lied dat duurde lang
Van horen kwam het zien
En voor ik het wist zag ik jou!
Een punt achter een zin alsof zo’n stipje inkt de hele essentie kan bepalen.
Een punt zetten achter iets is een definitief besluit.
Het schept ruimte voor het volgende wat komen gaat en trekt een grens tussen oud en nieuw.
Een punt kan verkeerd geplaatst worden, zodat betekenis en gevolg een andere inhoud krijgen.
Soms staat de punt op de juiste plek, dan komt de punt op het juiste moment,
dan is het oude op tijd beëindigd en kan het nieuwe gerust beginnen.
Waar zou jij de punt zetten of heb je hem al gezet?
Voor mij was dat punt op tijd.
Punt.
rom als iedere gedachte
n de malle hersenbrij
aakt de waarheid kronkels
n het leven van jou en mij
rom als elke waarheid
edriegt gevoel ons allebei
venals de lust van leven
aast de ware aard van mij
ou je ooit een gedachte
nder elk gewenst moment
onderbaarlijk onderdrukken
en muur eromheen plaatsen
n zeggen dat je HET niet kent?
akelings betasten, op gevoel
aar ik je huid en haar bemin
n alles zich vormt tot één geheel
eef het aan en zie de zin
Het blijft een gok om te denken dat alles wat je op je weg tegenkomt, ook daadwerkelijk op z’n plek valt. Geen enkele beschrijving van het leven zal ook maar iets loslaten over de manier waarop je je moet gedragen of welke houding je moet aannemen.
De grootste reden dat dit zijn vraagtekens bij ons neerzet, is wel dat, zo goed als, iedereen het gevoel heeft dat er meer is dan de gewone gang van zaken. Hoeveel hebben niet eens in hun beknopte leventje gedacht aan “het lot”. Is het een groot boek, wat je tijdens je leven langzaam doorbladert en elke keer als je in een nieuwe fase terecht komt, begin je aan een nieuwe bladzijde of hoofdstuk? Wie zal ’t zeggen.
Wie: “Ik denk dat iedereen in zijn leven een boek doorloopt en daarin de bladzijden één voor één omslaat en dus op die manier de fases in zijn leven als hoofdstukken kan zien.”
Geen enkele ziel zal ooit denken aan de eventuele boekenkast die er ergens in het hiernamaals staat. Iedereen die zijn leven heeft afgerond, zal een boek uitgeleefd hebben. Waar zullen die boeken dan terecht komen? Wie of Wat zal hierop een antwoord geven.
Wie: “Nee, ik ben net al geweest, laat Wat maar…”
Wat: “Juist ja, ik zal eerlijk zeggen dat ik er nog niet eerder zo over gedacht heb, maar het klinkt allemaal redelijk logisch en interessant en ik denk dus dat er, als er al een hiernamaals bestaat, een flinke boekenkast moet staan om al die boeken in op te bergen.”
Dagenlang zwoegen om alles op orde te krijgen.
Dag en Lang zwoegen om Alles op Orde te krijgen. Dag staat op handen en knieën en Lang geeft Alles een hand om op de rug van Orde te komen.
Lang: “Hee Dag, hou je het een beetje?”
Dag: “Ja, redelijk, maar ik zou willen dat Alles niet zo zwaar was! Schiet eens op Alles, ik heb niet de hele dag de tijd!”
Alles: “Ja ja, ik doe m’n best hoor, maar mijn overgewicht werkt me een beetje tegen.”
Lang: “Kom op Alles, nu gewoon je been over Orde heen slingeren dan zit je!”
Orde hinnikt en loopt in lichte draf verder naar ’t volgende grasveld.
Je zou inderdaad maar degene zijn die aan zijn lot wordt overgelaten in de ruimte waar al die boeken binnen komen vallen op het moment dat de mensen klaar zijn met leven. Je zou maar de taak hebben om op alfabetische volgorde het hele zaakje te moeten indelen, al zou het helemaal niet onlogisch zijn om het gewoon op tijd te sorteren. Ja. Dat zal een stuk eenvoudiger werken. Petje af voor Dat!
Wat als er op een dag brand uit zou breken in de ruimte met de boekenkast, zou alles dan ook gearchiveerd zijn of zijn we dan echt alles kwijt… Stel je voor zeg, dat je zelf klaar bent met je levenswerk en je boek is uit… Nou, wat dan?
Nou: “Ik denk dat er dan een probleem is…”
Natuurlijk zal het allemaal wel meevallen. Het is maar een illusie en dus ongeveer hetzelfde als onzin. Geen echte werkelijkheid dus, alleen maar geouwehoer over niets!
Dag lieve schat
je bent echt 'n engel
je laat me niet gaan
jij bent de ware
je schijnt als de maan
je komt uit m'n dromen
je hebt nu wel pech
Want lieve schat
ik ga nu echt weg
Dag...
witheet keek je uit door betraande ogen
rood doorbloed beschaafde huid
walging uitte je karakter
vanuit de blik ontsprong het kruit
"Jij", "NEE JIJ!" schreeuwend echo
luid gebulder door de nacht
elke dag maakt woede donker
maakt sinister los van lacht
waar de aarde ontaardt in haten
laat je later liever laten
meten met bezwaarde maten
maak waardig kwaad en...
vraag ik lief hoe het toch kan
dat aarde los van lucht
water, vuur en houden van
bezwijkt onder een zucht
hoop ik op miscommunicatie
en een vredig goed herstel
met positieve participatie
vredig weg uit deze hel
Hey little monster,
you know it's all okay
I'm gonna love ya,
no matter what you say
|
Gedachtes dwalen af 't handschrift ook 'k teken het wel maf Ik ruik knoflook Nee toch niet 't is ui Denk weer aan jou en draag je trui Nee toch niet 't is je shirt met lange mouwen band van Kurt Nee toch niet. Ja toch wel! Maar ik realiseer me nu dat we nog iets missen in huis en dat is de deurbel, zet oh zet (z.o.z.) |
We missen 'm 't is ech... waar ik mis jou ja 't is nie raar nee heel gewoon 't is oké Ja, toch 'n - -punt da's de plee We hebben geen riool alleen een afvoer buis dus na de emmer water komt het rechtstreeks uit het huis We hebben ook geen spoelbak dus die emmer daar vullen met wat water en spoelen doen we maar |
iet zien staan een dag tevoren
eders ziel hun hart verloren
risistijd in tijden leeg
verstemd toen jij daar zweeg
aatste plaats in eigen ogen
lk gevoel heeft reeds gelogen
n het licht, een schijnsel fel
ijkt men diep, het brandt als hel
eel veel willen, doen en laten
p den duur niets anders haten
iteraard een leven mooi
eel eb en vloed, veel vries en dooi
chteraan een rij zo lang
ooit een einde, nooit meer bang
uist bekend, alweer verleden
nder invloed van het heden
itgesproken, nieuw begin
(punt), het "einde", nog één zin...
Ik heb een 2e kamer
een derde eigenlijk
eentje thuis, één in A'dam
en nu ook één in Frankrijk
Deze kamer is nog niet af
De muren kaal nog geen gordijn
Eén blauw vloerkleed op de grond
met daarop al m'n rommel fijn.
Van links naar rechts nu eerst een boek
Olle heet het 't is niet van mij
Dan een paardje, één van twee
D'r hoort nog één ander paardje bij
Als 'derdst' de lamp
als vierst m'n klok
dan 3 flippo's
op een sok
Een aansteker en een dop
een pen en m'n ketting
ook nog de lamp
en een kaars
2 paar schoenen en een riem
Een zwembroek en een 'fuilnissack'
De andere sok en
een tuinpak
Een schrift een arm
een bed een hand
1 lichaam en een pen
De pen zonder dop
nog 1 rare pop
gemaakt van wat takjes,
gras en kaarsvetplakjes.
Dit gedicht is geen gedicht
Het is één groot gemis
Een noodkreet naar een land
en kijhard(ei) roep ik v.i.s.!
Ik meen het niet, oh nee, oh nee.
Ik hou van jou, oh boy, oh "boi"
Ik geef je nu een dikke kus
en oh wat is die maan toch mooi...
Het strand lacht
en gaat op en neer
zie je de golven gevormd worden
het werk van het kolkende strand
De vallei lacht
en gaat naar beneden
zie je de bergen gevormd worden
het werk van de gravende vallei
Een paartje lacht
en gaat op en neer
zie je de pieken gevormd worden
het werk van twee liefhebbende mensen
Een paartje lacht
Een paartje huilt
De helft zit hier en daar
Het werk waarop ik niet wacht
Een oud geloven staat mij bij.
Ga met de wind en voel je vrij.
Gevangen in de waas van liefde.
Ik mis het nu, ons allebei.
Tussendoor de waas van liefde
-zie ik daar een helder jij
-rennend als het hondje Olle
-door de velden, ik erbij.
Idem Dito Olle, Tolle
-spreek voor zich en jij
-Uit het boek alsof jij riep
-Nadenken, maar niet te diep
Mooi is mooi en mooier dan
Beter zeggen wat is van
en nu het allemaal nog kan
wees m'n vrouw, ik ben je man!
Na een donkere dag
was het heerlijk weer
Ik kwam jou tegen
we hebben wat gepraat
we hebben nog gezoend
Na een lange week
was je er toen weer
jij kwam mij tegen
we hadden wat gedronken
en nog wat gezoend
Na 2 dagen wachten
zag ik je alweer
We zijn toen lekker uit geweest
we hebben toen intiem gepraat
over hoe het nu toch verder gaat
jij me niet meteen verlaat
om m'n vrijheid heel erg haat
wat te doen bij hoogverraad
en als je met een ander gaat
volgende week gaan we trouwen
Waarom dit fijne dragen
na die lange stille tijd
ongewenste vragen
mensen die maar klagen
triest hun trots verlagen
maar dat scheld ik ze wel kwijt
Op een mooie zomeravond
kwam de donder dichterbij
met lichtgeflits en regen
trok 'ie langzaam over mij
Écht lang heeft het niet geduurd
het trok wel snel weer bij
de zon begon weer fel te schijnen
en drong toen door tot mij
Vanwaar die fijne dagen
na die lange, kille strijd
het zit aan me te knagen
hoe het kan vervagen
in zo'n super korte tijd
-hoe moet ik het vergeten
-na een superleuke meid
Verraden door bedrog en leed
De koude nacht, het kille zweet
Vernageld aan de rand van 't bed
Verloren aan de kant gezet
Waarom, waaròm dit angstgeschreeuw
Verdacht geworpen voor de leeuw
De hoop verliest zijn sterke kracht
En geeft daar op, totaal geen macht
Alles weg, het stopt, voorbij
Hetgeen dat maalt en maalt in mij
Geschrokken verlost, ik ben weer vrij
Het licht wat donker lichter maakt
De hel vanuit mijn droom ontwaakt
De slaap die mijn gedachten raakt
De kerk heeft zich boven de mensen verheven. Torent hoog boven alles uit.
Zijn armen rijken hemelsbreed, als wolken. Zijn mond staat vol met tanden
als beelden aan de muur, glinsterend met mooie kleuren
als het zonlicht door de ramen schijnt.
Zijn duim is groot en machtig, zijn stem massaal en destructief.
Zwijgen zal degeen die vloekt, maar luisteren... (mijn God!)
aak dit alles één geheel
ls mijn liefde neem je deel
egelrecht en recht door zee
s het waar en valt 't mee
chtheid maakt de ware aard
rachtig samen gaat gepaard
venals een wonder woord
s en blijft 't ongehoord
lles draait toch om de bloem
et bijtjes met hun luid gezoem
ruitig idem met een zoen
ok wij zijn bijtjes die het doen
aak me aan lief, waar je wilt
n ik zorg dat je rilt
roeg of laat slaan wij op tilt
n worden beiden wild
echts of links, we slaan op hol
eder in z'n eigen rol
iemand had dit ooit gedacht
iefde is als dag en nacht
ns motto is; we blijven trouw
an jou je man, voor mij m'n vrouw
n ik hou heel veel van jou
Jouw stem, jouw mond, je laat me in mezelf
Jij, je straalt met mooie ogen
je maakt mij het mooiste maken
met je blik op mij gericht
Je straalt en observeert
vanuit je mooie denkpatronen
en kijkt me stiekem aan
terwijl je denkt dat ik niets merk
Mooie meid, ik voel je zijn
Jouw stem, jouw mond, jij, je straalt
Jij maakt mij en kijkt me aan
met je mooie ogen, iets afgedwaald
observeer je waar mijn handen gaan.
Jouw rust, jouw blik, jij, je leeft
Jij voelt mij en raakt me aan
met je handen vrij alsof je zweeft
observeer je waar je lippen gaan
Zoals jij in mijn ogen kijkt, ken ik er geeneen
Alsof ik in een spiegel kijk, helemaal alleen
Je doet me denken aan mezelf en dat is heel erg fijn
Mijn evenbeeld, ja, dat ben jij
je schoonheid is een deel van mij
Door jou is nu mijn tocht voorbij
want die zoektocht doen we zij aan zij
Je bent het mooiste wat er is
de ware, voor wat betreft mijn leven
met jou is er echt niks wat ik nog mis
voor jou zou ik mijn leven geven
Een avond in mei waar de maan vol is
Staan de sterren hoog geplaatst op de
zwarte deken die men hemel schijnt te noemen
Bijdehand praat je tegen me aan
met woorden die mijn oren als
muziek lijken te absorberen
Jij hebt ogen als de maan
waarin de sterren reflecteren
en ik net zo diep kan kijken
als de zonnestralen reiken
die van achter onze aarde
de allerverste sterren van
lichtjaren ver fel doen schijnen
En ik zeg iets te hardop
dat ik stilaan ben gaan voelen
dat m'n waarde is gaan stijgen
en ik stiekem van jou ben
gaan houden
Een avond in juni waar de mond van vol is
slaan de ritmes van mijn hart
overuren die men ginder schijnt te horen
Bijdehand lig je tegen me aan
met je armen om me heen, zoals...
nooit tevoren...
Duizend nachten wachten
op een stommiteit
Het wachten stil verkrachten
in een gekke rariteit
Dagenlang zwierf de jongen door het oneindige landschap.
Er kwam geen einde aan.
Als ik alle woorden in de wereld
samenvat tot één geheel
en 't jou vervolgens mededeel
betekent het niet veel
Nog nooit heb ik me zo gevoeld
Nee, nimmer was ik zo tevree
Eén detail; met jou aan zee
Ga je met me mee?
Voor eeuwig wil ik bij jou zijn
Slapen zij aan zij
Dicht bij jou voel ik me vrij
Blijf je echt bij mij
Ons leven lang getrouwd of niet
gaan we hand in hand
door elke stad en door elk land
de voeten lekker door 't zand
Jij als basis, je bent m'n rots
waarmee ik de zee doorklief
Er is er één, m'n hartedief
Dat ben jij, m'n lief.
ou me vast aan m'n armen
mdat ik de grond niet meer voel
it maar je diepste gedachten
e weet wel waar ik op doel
indelijk wordt het me helder
roeg of laat komt het wel uit
l die fijne momenten
aderen tot het besluit
aak het jezelf niet te moeilijk
s alles niet al zo vaag
ij bent een deel van m'n leven
k stel je daarom dé vraag:
an er iets zijn om te geven
erandert er iets als ik zeg:
nders dan dit kan het worden
iemand staat ons in de weg
e zou nog eens goed moeten kijken
ok in geschrift ben ik flauw
it dit gedicht, uit met de kou
Adamsappel, Evapeer
Vandaag is het alweer mooi weer
Een dag gezellig, overfijn
en tot slot een slokje wijn
De beste dag vergeet je niet
Geen persoon die dat niet ziet
De dood is voor de helderzienden
Leven doe je voor je vrienden
Jij bent de absoluut-pefectie
die alle zielen machtig leidt
Ik jou kleine tuinman
die er alles van benijdt
Toch streeft er één iets na,
wat de ander moet bekennen
Gevoel dat maakt de mens
daar moet je maar aan wennen
Je draagt iets met je mee
en 't zit daar diep van binnen
Het remt je en benauwt je
maar je zal 't overwinnen
Geef je(,) bloot, stel je open
Laat soms alles gaan
Je kent het pas als beide armen
altijd voor je open staan
Je bent m'n ideale beeld
Alles wat jou maakt tot jij
Degene die m'n alles steelt
Speel jouw jij maar door naar mij
Ik ben er voor je, meisje-lief
laat je toch eens gaan
of laat het deels maar vrij
Ik hou van jou met al m'n waarde
De mooiste, dat ben jij!
Heeft het landschap mij ooit zo'n pijn gedaan, als toen, die ene keer.
De bouwvallen in een spoor van armoede om mij heen.
Uitzicht een fabriek.
De stapels stenen, lange buizen
het industriële materiaal
halffabrikaten, asfalt, beton en verroest staal
Kale bomen, geelgroen gras. Geen leven.
Vertrapt, verwalst en bebouwd door de mens, bereden door machines
verbouwd tot werkplaats.
Geen rust is hier te vinden, 't is te gefixeerd
Op werk, op spanning, op economie.
Is dit wat welvaart op zijn weg heeft opgeslokt. Is dit het
spoor van hebzucht, is dit het beeld van ('t) Nederland.
Veel nederiger of lager zal 't niet kunnen gaan.
acht je nu echt dat ik je liet gaan
l die tijd dicht tegen je aan
ou are just perfect klonk toen het lied
n was de traan met zijn verdriet
ooit tevoren was ik zo geraakt
iemand als jij heeft mij zo gemaakt
ven was daar toen de rust
edere ziel beaamt de lust
ille wensen die men sust
ete uren waar men kust
nzinnig draven duurt 't langst
it het niets een grote angst
ragend kijkend naar elkaar
lleen de liefde die is waar
ooit een ander geef ik meer
ij bent degeen die ik waardeer
pen ogen, kijk of je 't ziet
it voor nu of toch ook niet?
Hier of daar
wat maakt 't uit
samen met jou
contact met je huid
Elk land is hetzelfde
Alles is grauw
niks lijkt meer anders
en dat zonder jou.
Nu zonder een afstand
fijn met elkaar
alles is anders
alles is raar
Alleen is een weg
alleen maar een weg
nu ben ik weg
en jij bent ook weg
Alleen is nu weg
samen op weg
op die rare weg
alles is pech
Tja, wat leuk
een moeilijke last
zeer zwaar zonder jou
een rare fantast.
zever zwaar door de zwavel
zuur ziet zalig zover je kijkt
stuur je verder dan 't lijkt
zoen je stiekem in je navel
Koever vertoef hoe lang is de oever
Kanaal banaan voorzie kabaal
Loef de sloep schut de sluis, draal
dans mans, maakt t uit hoe ver
zou jij niet
willen weten
waar de aarde
woont
dan sturen we
'n kaartje
voor de lol
stiekem vragen
of 'ie schoon
of vies is
van die stomme
corona crisis
Wanneer je dwalend door de tijd de weg kwijt raakt
In de mist het bos ziet splitsen in twee
Een scheiding doorklieft de realiteit als een lemmet zo scherp
Als een raam zo dun en zo hoog als de lucht
Je ziet de blokkade als je rent door het woud
Als een muur van nevel semi-transparant
Wetend dat, bewust van
Aan de andere kant het echte is
en jij gevangen in een schemering
Je ziet ze wel
Je hoort ze wel
maar niet wederzijds
Het is stil en kil
De dood is kut
Waarom blijf ik toch dwalen
Neem ik geen tijd, geen rust
Vertel ik mijn verhalen
Totdat iemand mij weer sust
Voedt mijn hoofd de gedachten
Stuurt mijn rem het verleden
Ben ik wel mijn toekomst
Leef ik in het heden
Moet ik langer wachten
Doen zoals we deden
Ben ik samen of alleen
Stiekem wel tevreden
De weg ligt vol met beren
Of is dat niet wat ik zie
De last van divergeren
Kent als voordeel fantasie
Ik laat het maar gebeuren
Ik zal wel blijven leuren
Ik zie de meeste kleuren
Ik ben het niet gewend
Jij loopt met grote sprongen
Jij hebt het ook bedongen
Jij lacht en hebt gezongen
Jij hoopt niet maar je rent
Wij springen het gebeuren
Wij bedingen wat we leuren
Wij zingen alle kleuren
Wij zijn het niet gewend
We hopen dat ´ie rent
Weg van deze aarde
Weeg het als je wenst
Weegt het zwaarder als de waarde
Weet je wie 'ie kent
Wet van wie gebaarde
We zijn teveel begrensd
"Weet je niet hoe laat het is?", vraagt de man aan de bar.
"Zheef noi vie da mees kbahl mes...", probeert 't antwoord
en met een aarzelende vertraging wordt het vervolgd met:
"... Ma zee vo dene kam dechto naze ... meh duween o vo bazel kem doi aaz mie la."
Met een afkeurende, lichte nee-beweging eye-ballt de man en kijkt zuchtend weg.
Zeg mij dan hoe kil ben jij
Lag met jou nog zij aan zij
Val moe uit ons oud wit bed
Gaf jij mij nou net een zet
Was die kus bij ons een hel
Sla jij fel mij los van vel
Mep jij dan van mij een bot
Laf weg als een eng hol lot
Toe zeg mij hoe het wel kan
Hoe doe jij mij dat aan dan
Net als ons gaf jij aan mij
Die ene kus was los als wij
Wat als het nou aan mij lag
Dat jij het ook bij mij mag
Wat win jij met één kus dan
Hou van mij als het nog kan
Weet je wel wat ik bedoel
Er is zo'n mooi gevoel
Soms dan toch althans
want niet alles heeft een kans
In een rijm of vorm van dicht
lijm je woorden van gewicht
Zo in een verhaal ff,
ik tijdens vissen 'n aal hef
of 'n vage vogel zwaalf
Correct of dialect " wa' lef "
wat rijmt er toch op twaalf?
Halverwege Bredero
ontbreekt een stukje stad
Er lijkt wel iets verdwenen
laat onopgemerkt een gat
Is het stiekem weggehaald
Kon niemand het verdragen
Met de grond gelijk gemaakt
in Kneppelhout geslagen
Breng ons dichter bij verbeelding
Laat de lijfspreuk fantaseren
Zoals een klikspaan het verklapt
Zei iemand eens: 't kan verkeren
Kijk goed of je iets opmerkelijks ziet
Een straat, geen huis, geen deur, geen bel
Brederolaan 96 bestaat helemaal niet
Of is 'ie er misschien toch wel?
Beste lame-ass double-crosser
Respectloos en niet dope
Tag je met je toffe woorden
een street art overhoop
Je hoort je te gedragen
Met je creatieve kunst
en je niet zo te verlagen
Doe je hood nou maar een gunst
SKI, Machzine, Arms, DSR.BEV, Pablo:
Respect to Tirza/Sonny, peace
Wash your throw-up, tag or piece
Leave this Rensky proper please
Jan van Boendalelaan respects
-=77=-
ENGELS / ENGLISH
THINK
You are not 'my precious'
You are not my God
You are not that common
You don't brag a lot
You are not an angel
You don't have a plan
You are not devoted
No walking lightning man
But you are so friendly
Not even a bit fright'ning
You are not the thunder
My Howling Wolf Lightning
Up and down I’ll go
Watch me and I’ll show
The wonders of my doors
They bring you to all floors
But if you treat me bad
I’ll leave you scared and sad
My doors will be kept shut
To leave you in this gut
Avoid a melodrama
And treat me like your momma
YS,
Elevator
(2002) Your own sustainable memor
I started to draw these heads a few years ag
They are deaf, blind and not able to accept anything from yo
In this periode I had lost three friend
They crashed with their car and faced deat
Each one of the heads represent the emotion and
piece of the things I used to fee
That's why each head is an individua
For this project I have set my own goa
To show you my urge to draw the heads as perfect as possibl
Every time again, the heads have to contain
certain amount of energy and emotion, combined togethe
The head can't let you feel emotio
It can only show you where it's made o
It's not possible to look in his eyes or whisper in his ea
It's no use to try to help him to
Each head is perfect and it took energy to make the
I used the shape of the head on the floor to place the
Every-one of them is a piece of m
Over my rooftop, you passed me by
flashed in fury, wondering why
your aim is straight and while in flight
you quickly started turning right
Searching for a spot to ground
followed by your rumbling sound
you sneaky spread your fingers wide
leaving trails throughout this night
All these years the same old song
Parents tell you what is wrong
They won't give you good advice
'Cause all they say are just big lies
A few good years will make you free
And then you will just think of me
My heart is big, the world too small
So when you're down, it's me you call
I will give you warmth and love
'Cause I have learnt that life is tough
But when you feel down or worse than bad
Remember then what I've just said
Just see me as your promised land
Look up now, 'cause here i stand...
I wish that I could be with you
And I hope you would wish it to
Everything now feels so strange
Please don't ever let it change
We were standing over there
With my hand I touched your hair
We weren't standing in the light
That dark spot made us hold tight
After that there was your kiss
And that's just why it's you I miss
Speechless of that lovely ev'ning
I was sure you made my heart sing
There's still one thing I want to say
That's: Please don't ever go away...
Halverwege Bredero
ontbreekt een stukje stad
Er lijkt wel iets verdwenen
laat onopgemerkt een gat
Is het stiekem weggehaald
Kon niemand het verdragen
Met de grond gelijk gemaakt
in Kneppelhout geslagen
Breng ons dichter bij verbeelding
Laat de lijfspreuk fantaseren
Zoals een klikspaan het verklapt
Zei iemand eens: 't kan verkeren
Kijk goed of je iets opmerkelijks ziet
Een straat, geen huis, geen deur, geen bel
Brederolaan 96 bestaat helemaal niet
Of is 'ie er misschien toch wel?